Waar de zon zingt en de wind jouw naam fluistert

Een blog van Noa over muziek, herstel en jezelf terugvinden

Sommige herinneringen zijn zo puur dat ze je hele leven bijblijven. Voor de jonge maker die vandaag haar verhaal deelt, was het een zomerse avond in de tuin van haar oma. Tussen de bloemen, bomen en het zachte gefluister van de wind verzon ze haar eerste eigen liedje: “Luister, want de zon die zingt; en de wind fluistert zachtjes jouw naam.” Ze was zeven jaar oud.

Vanaf dat moment werd muziek — net als taal, tekenen en dichten — een stille schuilplaats. Een veilige wereld waarin ze kon ademen wanneer het leven zwaar voelde.

Toen haar moeder ziek werd en thuis steeds onrustiger werd, vond ze als twaalfjarige troost in liedjes. Ze leerde zichzelf ukelele spelen, later gitaar en piano. Niet vanuit een schoolbank of notenboek, maar puur vanuit doorzettingsvermogen, eigenwijsheid en een honger naar zelfexpressie. Creativiteit werd een manier om het onzegbare tóch een stem te geven.

Van een zomertuin naar nachtwandelingen

In haar puberteit ontdekte ze dat creativiteit niet alleen troost kon bieden, maar ook zelfkennis. Met haar eerste liefdesverdriet kwam haar eerste eigen geschreven liedje, Grapefruits. Maar ook het donkerste hoofdstuk van haar jonge leven brak aan: een eetstoornis die haar dwong tot eindeloze wandelingen door verlaten, donkere straten. De leegte van de stad weerspiegelde de strijd in haar hoofd. Uit die worsteling ontstond het nummer Nachtwandeling — een lied over verdwalen, hopen, vallen en weer opstaan. De straten leken uitzichtloos, maar in de woorden vond ze een nieuw uitzicht: eerlijk, rauw en hoopvol tegelijk.

Creativiteit als levensadem

Beeldende kunst, muziek en schrijven bleven haar reddingslijnen. Ze ontdekte dat door te maken — of het nu tekenen, collages, poëzie of liedjes waren — haar gedachten minder overweldigend werden. Alles kreeg een plek. De chaos in haar hoofd kon ze rustig bekijken, voelen en begrijpen.

Wat haar proces bijzonder maakt, is de openheid waarmee ze het aangaat. Geen haast, geen perfectie: alleen maar oprecht zijn. Muziek en kunst zijn geen podium vol perfectie voor haar, maar een ademhaling. Een manier om zichzelf te ontcijferen en te delen met anderen.

Van kwetsbaarheid naar verbinding

Haar eetstoornis bracht haar uiteindelijk tot een beslissend moment: een brief aan haar moeder, een gesprek met vrienden. Ze ontdekte dat je lasten minder zwaar zijn als je ze deelt. Ze leerde dat openheid geen zwakte is, maar een brug naar anderen.

Vandaag droomt ze ervan haar eigen album te maken — compleet met zelfontworpen artwork — en misschien ooit live te spelen. Niet om perfect te zijn, maar om verhalen te vertellen die anderen laten voelen: je bent niet alleen.

Haar boodschap aan de wereld?

"Wees niet te streng voor jezelf. Jij bent waardevol, precies zoals je bent. En anders zijn is niet iets om je voor te schamen — het is wat jou uniek maakt."

Of ze nu muziek maakt, collages knipt, of liedjes schrijft onder een ondergaande zon: haar kracht ligt in de zachtheid waarmee ze haar eigen rauwe reis durft te omarmen — en anderen uitnodigt hetzelfde te doen.

Tip: De artiesten naam van Noa is 'noon'. Je kan de muziek van noon terugvinden op Spotify.